Ιστορία
Πριν κατοικηθεί η Θεσσαλονίκη, στην περιοχή όπου σήμερα αναπτύσσεται η πόλη, οι λόφοι και τα βουνά καλύπτονταν από πυκνά δάση πλατύφυλλων δέντρων και οι χείμαρροι αποσβένονταν μέσα στο πλούσιο δασογενές περιβάλλον. Η εικόνα αυτή, τα χρόνια που ακολούθησαν, μεταβλήθηκε αρκετές φορές. Κατά την διάρκεια της βυζαντινής περιόδου η περιοχή που σήμερα ονομάζεται «Σέιχ Σου» ήταν καλυμμένη από πλούσια δασική βλάστηση.
Ο Ξενοφώντας στον «Κυνηγετικό» του, αναφέρει ότι η περιοχή του Κίττου, δηλαδή του σημερινού Χορτιάτη, ήταν τότε καλυμμένη με δάση.
Σε σαφέστερες μαρτυρίες που υπάρχουν στα βυζαντινά χρονικά από τους χρονικογράφους Ιωάννη Καμενιάτη, Γεώργιο Κεδρηνό, Νικηφόρο Χούμνο γίνεται λόγος για την ύπαρξη πηγών, ποταμών και πυκνού δάσους πάνω από την Ακρόπολη της Θεσσαλονίκης, το οποίο ξύλευαν οι κάτοικοι.
Ο Ιωάννης Καμενιάτης, περιγράφοντας αναλυτικά το Σέιχ Σου κατά την βυζαντινή περίοδο, αναφέρει: «το προς ανατολάς δε της πόλεως όρος ως λίαν εστί πάγκαλες και εράσμιον. Κεκόσμηται γαρ δένδρεσιν αμφιλανθέσιν, παραδείσοις ποικίλοις, ύδασιν απείροις τοις μεν πηγαίοις τοις δε ποταμοίς, οις αι λόχμαι του όρους τω πεδίω χαρίζονται και αυτήν δε δεξιούνται την θάλασσαν, άμπελοι γαρ αλλήλαις παραπεφυτευμέναι τα χωρία στεφανούσι και τον φιλόκαλον οφθαλμόν τη πλήθυι των καρπών εις ευφροσύνης προτρέπονται».
Τον 14ο αιώνα ο Νικηφόρος Χούμνος αναφέρει σε σύγγραμμα του την ύπαρξη πυκνού δάσους πάνω από την Ακρόπολη, δηλαδή το σημερινό Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης, από όπου ξυλεύονταν οι κάτοικοι.
Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας ονομάστηκε Σέιχ Σου, που σημαίνει «νερό του σεΐχη», από μία βρύση που υπήρχε σε ένα μουσουλμανικό νεκρικό μνημείο, έναν «τουρμπέ», το ερείπιο του οποίου σώζεται ακόμα στην τοποθεσία Χίλια Δέντρα. Αυτή ήταν και η αρχική ονομασία του πυρήνα του Δάσους στην εποχή της Τουρκοκρατίας. Στην συνέχεια προτάθηκε η ελληνική ονομασία «Κέδρινος Λόφος» από το τότε δημοτικό συμβούλιο της πόλης.
Το συγκεκριμένο δάσος φαίνεται ότι αποτελούνταν κυρίως από χνοώδεις δρύες (Quercus pubescens), το οποίο καταστράφηκε σταδιακά λόγω της ξύλευσης. Εξαιτίας της μικρής απόστασης του από τη Θεσσαλονίκη εκτιμάται πως το δάσος ξυλεύονταν συστηματικά για να καλυφθούν οι ανάγκες των κατοίκων της πόλης. Δεν αποκλείεται και τμήματα του δάσους κατά περιόδους να καλλιεργήθηκαν.
Το δάσος επιβαρύνθηκε και από τη βοσκή, που ήταν ελεύθερη. Ο μεγάλος αριθμός των ζώων και ο τρόπος άσκησης της βοσκής φαίνεται ότι επηρέασαν δυσμενώς τη βλάστηση, εμπόδισαν τη φυσική αναγέννηση, προκάλεσαν διαταραχή του δασικού τάπητα και υποβάθμιση των φυσικών ιδιοτήτων του εδάφους με την επιφανειακή συμπίεση. Όλοι αυτοί οι λόγοι οδήγησαν στη σταδιακή εξαφάνιση του δάσους και της προστατευτικής βλάστησης, με αποτέλεσμα την έντονη διάβρωση των εδαφών και τη σημαντική ελάττωση της παραγωγικότητάς του.